Η Αλγερία του σήμερα. Μέσα από τις γυναίκες της. Κόρες της Σεχραζάντ, κουβαλούν τη βαριά κληρονομιά της γυναίκας - πληγής καθώς αφηγούνται τις δικές τους "Χίλιες και μία νύχτες" πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα.
Ισμά και Χατζίλα. Η σουλτάνα και η σκιά της. Δύο γυναίκες, ούτε φίλες ούτε αντίζηλες. Τις ενώνει ο ίδιος άντρας. Η μία διάλεξε την άλλη για να την αντικαταστήσει στο συζυγικό κρεβάτι. Πίστεψε ότι έτσι θα απελευθερωθεί από τον Άντρα-Αφέντη, το Σπίτι-Φυλακή και τη Ζωή-Καλύπτρα της αληθινής ζωής που θα μπορούσε να έχει.
Η φωνή της Ισμά απευθύνεται πότε στη Χατζίλα του σήμερα και πότε στον εαυτό της, την Ισμά του χθες. Μιλάει για τις αιχμάλωτες του χαρεμιού, τις γυναίκες που τα βράδια ακολουθούν υποταγμένες τους άντρες σ’ ένα πικρό ερωτικό ζευγάρωμα, σκλάβες όχι της ηδονής, αλλά ενός ανείπωτου πόνου. Για τους γυναικείους καημούς που ξεσπούν σαν κύμα στο χαμάμ. Για τη λαχτάρα της απόδρασης: να περπατήσεις "γυμνή" στο δρόμο, να διαφεντέψεις το κορμί και την τύχη σου. Για ένα ερώτημα που πολιορκεί το άβατο του μυαλού και της ψυχής τους: πώς ξορκίζεις τη δυστυχία;